บุญ

คำว่า"บุญ"ในพจนานุกรมไทยนั้นแปลว่า "การกระทำดีตามหลักคำสอนในศาสนา" แต่ในกลอนนี้ผู้แต่งได้เปลี่ยนความหมายของบุณเหมือนกับว่าเป็นการซื้อขาย ทำให้คนมีเงินเท่านั้นถึงจะได้ทำบุญได้  ผู้เขียนได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับความหมายที่แท้จริงของคำว่าบุญ ทำให้คนที่ไม่มีเงินไำด้่แต่สงสัยเกี่ยวกับคำว่าบุญ ในกลอนนี้ ถึงแม้ว่าการทำบุญจะทำให้คนรับซึ่งก็คือพระมีความสุข แต่ท่วาในเมื่อไม่มีเงิน บางคนจึงทำบุญไม่ไเด้ซึ่งการกระทำนี้ผิดกับความหมายที่แท้จริงของคำว่าบุญที่ว่าแค่ทำดีก็ถือว่าทำบุญแล้ว มิจำเป็นที่จะต้องใช้เงินในการทำ

เดน หน้า42

เรื่องเดนมีรูปแบบคล้ายกลอนแปด เปิดเรื่องด้วยวันดีทั้งสี่ กล่าวคืองานศพ งานบวช งานแต่ง และงานเลี้ยงต้อนรับข้าราชการ พวกเรา ซึ่งก็คือเด็กๆต่างพากันไปแย่งทาน โดยในบรรทัดที่แปดกล่าวถึงการเลี้ยงรับนายอำเภอใหม่ มีพวกข้าราชการมากินเลี้ยง และมีพวกเด็กๆมาซุ่มรอ ว่าเมื่อไหร่ที่โต๊ะไหนคนลุกก็จะไปกิน แต่นายอำเภอคนเก่าที่ขึ้นปราศัยสั่งให้ไล่พวกเด็กๆไปแต่แล้วพวกเด็กๆก็ถอยสะดุดสายไฟทำให้ให้เครื่องขยายเสียงดับ พอต่อเครื่องขยายเสียงแล้วพวกผู้ใหญ่ที่เมาแล้วก็พากันดื่มถวายพระพร เรื่องนี้เล่าในมุมมองของเด็กโดยใช้คำว่า"พวกเรา"( บรรทัดที่2.4 และ 6)ที่มองว่างานเหล่านี้เป็นงานที่สนุก เด็กๆเห็นภาพงานเลี้ยงที่มีอาหารเต็มไปหมดแต่ผู้ใหญ่กลับไม่ยอมแบ่งให้เด็กๆ เด็กๆเห็นนายอำเภอเก่าที่กล่าวปราศรัยอย่าง"'พล่ามพล่าม"ในบรรทัดที่14 สะท้อนให้เห็นว่างานเลี้ยงต้อนรับข้าราชการเป็นงานที่พวกผู้ใหญ่กินกันจนเหงื่อชุ่มแล้วก็พูดเยอะแล้วสุดท้ายก็เมาซึ่งเป็นภาพที่ไม่ดีต่อเด็กๆ ทำให้ผู้อ่านเห็นสังคมไทยว่าเป็นบริโภคนิยมและอาจสะท้อนให้เห็นว่า พวกข้าราชการและพ่อค้าต่างพากัน"กิน" เงินงบประมาณแผ่นดิน เสียงที่ผู้แต่งเล่าเป็นเสียงประชดประชันและตลกขบขันในเวลาเดียวกัน

ลำเลิก

ลำเลิกหน้า 36

เรื่องนี้เกี่ยวกับการลำเลิกบุญคุึณของผู้ชายคนหนึ่งที่แม่ของเขาได้เคยบริจาค น้ำเสียงที่ใช้เป็นน้ำเสียงประชดประชันโดยใช้คำว่า "ตอนมั่งมีคุณแม่อุตส่าห์บริจาค" 

นอกจากนี้ยังประชดเรื่องประเพณีการบวชของลูกชายไว้ด้วยอีกว่า"ยังดีที่ลูกได้ทันบวช หาไม่แม่คงชวดชมสวรรค์" 

ผู้แต่งประชดเกี่ยวกับการทำประกัึนไว้ว่า "เสียแต่แม่มิได้ทำประกัน ลูกจึงหัวหมุน หาทุนมาเผาแม่"

ผู้แต่งได้ประชดเกี่ยวกับการเผาศพว่าเป็นธุรกิจเพราะพระส่ง "ส่งลูกศิษย์ทวงเช้าทวงเย็น" 

หลับ

                   

มือนั้นสีขาว

หลับ หน้า 70

                   หลับ บทกวีของศักดิ์สิริ มีสมสืบ เป็น กลอนสี่่เพราะว่ามีสี่คำในวรรคหนึ่ง โดยกลอนนี้เกี่ยวกับชีวิตของคนในปัจจุบันที่จำเป็นต้องใช้รถโดยสารซึ่งเล่าโดยใช้บุคคลที่หนึ่ง เราสามารถรู้ได้ว่าเป็นบุคคลที่หนึ่งเพราะว่าเป็นผู้เขียนที่ขึ้นรถมาแล้วอธิบายสิ่งที่ตนเองเห็นรอบตัว ซึ่งผู้เขียนเห็นความเห็นแก่ตัวของสังคม มีทั้งคนที่ไม่ท้องกลับแย่งที่นั่งของคนที่ท้องอยู่ โดยใช้คำว่า"ท้องแก่แย่เปรียบ ท้องเรียบนั่งจอง" คนที่อายุน้อยกว่ากลับเมินหน้าไม่ยอมลุกให้คนแก่นั่ง โดยใช้คำว่า"คนแก่เหลือบมอง คนหนุ่มแกล้งเมิน"  คนที่นั่งอยู่ก็แกล้งทำเป็นหลับเพื่อไม่ให้คนที่ยื่นอยู่ได้นั่ง แต่สุดท้ายแล้ว คนที่ว่าคนอื่นเขาก็หลับซะเอง เพราะเมื่อตอนที่พระขึ้นมาคนเล่ากลับหลับทันที โดยพูดไว้ในสองวรรคสุดท้ายว่า "เหลืองเหลืองปลิวมา พระนี่หว่า... เฮ้ยหลับ." ซึ่งแสดงให้เห็นว่า สุดท้ายคนที่ว่าคนอื่นก็เห็นแก่ตัวเสียเอง น้ำเสียงที่ผู้เขียนใช้ เป็นน้ำเสียงประชดประชัน